Wie als meezingouder het moderne Kinderen voor Kinderen heeft gezien, durft zn kroost amper meer de liedjes uit zijn eigen jeugd te laten kijken. Die liedjes waren toen ook mooi, en soms nog wel mooier, maar sjonge, wat zien die danspasjes van destijds er lullig uit. Maar goed, dat was toen.
Nu staat het koor van Kinderen voor Kinderen zo fantastisch te dansen dat een volgroeid mens zich al gauw afvraagt wat hij allemaal nog meer heeft gemist. Er is dus een nieuw album van Kinderen voor Kinderen, de 33ste inmiddels. Het heet Hallo Wereld en is nu al bekend van de gelijknamige single, die zich al na één keer luisteren in het hoofd vastzet. Gisteren waren er twee uitverkochte live-concerten in de Heineken Music Hall. Op 10 november is daarvan de tv-uitzending.
Het zag er dus geweldig uit, ook qua decor. Tussen dozen met zakken chips, wc-papier en andere schapvulling voor de supermarkt duwden jongens en meiden van het Kinderen-voor-Kinderenkoor een rolcontainer over het podium. Vanaf die rolcontainer zong solist Yaël Ben Saunders nummer Ik wil een tattoo. Formidabel idee om het zo in te kleden; het liedje ging immers over de tattooplaatjes uit de kauwgomballenautomaat in de supermarkt, en stilstaand op de rolcontainer kreeg zon getalenteerde kinderkeel eindelijk eens de volle lucht die hij verdiende. Bij sommige nummers schoten toonvastheid en verstaanbaarheid er tussen alle danspassen wel eens bij in. Dat was voorstelbaar, want de choreografieën waren zo pittig dat het xfcberhaupt knap was dat iemand erbij kon zingen. Maar jammer was het ook.
Zo kregen we te weinig mee van Geert Leurinks rocknummer Word ik dit of word ik dat, over het teveel aan vroege beroepskeuzes. Gelukkig kwam de tekst van Ali Bs Favoriete Meester wel helder over, waardoor we konden schateren om de frivole uitsmijter “die man is master”. Op reggaenummer Citotoets mocht het publiek meedansen en werd het andermaal ingewreven hoe goed het koor had gerepeteerd. Vocale uitschieters waren er op Mamas Telefoon en 100 jaar, echte Kinderen-voor-Kinderenliedjes, vol eigentijdse zorgen, ernst en opgewektheid. Volwassenen die deze liedjes willen meezingen, hoeven zich hooguit te schamen voor hun eigen stem.
(artikel 25 oktober 2012)
